
សិទ្ធិទទួលបានតាវកាលិកហានិភ័យការងារ៖
កម្មករនិយោជិតទាំងអស់នៃសហគ្រាស គ្រឹះស្ថាន ដែលបានចុះបញ្ជិកាក្នុងបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម មានសិទ្ធិទទួលបានតាវកាលិកហានិយភ័យការងារ នៅពេលដែលសាមីជនទទួលរងនូវហានិភ័យការងារ ។
ហានិភ័យការងារ រួមមាន គ្រោះថ្នាក់ការងារ គ្រោះថ្នាក់នៅពេលធ្វើដំណើរដោយត្រង់ទៅកន្លែងធ្វើការ ឬមកពីកន្លែងធ្វើការឆ្ពោះទៅលំនៅស្ថាន និងជំងឺវិជ្ជាជីវៈ ។
មន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាល ឬ គ្រូពេទ្យព្យាបាល ត្រូវមានការទទួលស្គាល់ពីបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។
តាវកាលិកហានិភ័យការងារ រួមមាន ៖
ការផ្ដល់សេវាសង្រ្គោះបន្ទាន់៖
នៅក្នុងករណីដែលគ្រោះថ្នាក់កើតនៅនឹងកន្លែងធ្វើការ និយោជកត្រូវផ្ដល់ការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ដែលនៅកន្លែងជិតបំផុត និងបន្ទាប់មកត្រូវបញ្ជូនជនរងគ្រោះទៅមន្ទីរពេទ្យ ឬមន្ទីរពហុព្យាបាល ដែលទទួលស្គាល់ដោយបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។ ការចំណាយលើការសង្គ្រោះបន្ទាន់ និងការបញ្ជូនខាងលើត្រូវស្ថិតនៅក្នុងបន្ទុករបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។ ក្នុងករណីដែលគ្រោះថ្នាក់នៅពេលធ្វើដំណើរ សាមីជន ឬ និយោជកអាចទាមទារការទូទាត់សង លើការចំណាយសម្រាប់ការសង្គ្រោះនេះពីបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។
ការផ្ដល់សេវាថែទាំ និង ព្យាបាល៖
ការព្យាបាលចំពោះកម្មករនិយោជិត ដែលរងគ្រោះដោយហានិភ័យការងារត្រូវតែប្រព្រឹត្តទៅនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាលដែលទទួលស្គាល់ដោយបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។
កម្មករនិយោជិត ដែលទទួលរងហានិភ័យការងារ មានសិទ្ធិទទួលបាន ការពិនិត្យព្យាបាល ការសម្រាកព្យាបាល នៅតាមបណ្ដាមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាលដែលទទួលស្គាល់ដោយបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ផ្អែកលើកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ជាមួយនឹងមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាលសាមី ។
ក្នុងករណីដែល គ្រូពេទ្យព្យាបាលតម្រូវឱ្យទិញឱសថ ឬសំភារៈឧបករណ៍ដែលចាំបាច់សម្រាប់ការថែទាំ និងព្យាបាលដែលពុំមានចែងនៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀង បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមអាចទូទាត់សងទៅជនរងគ្រោះ ឬ អ្នកតំណាងវិញបាន លុះណាតែមានវេជ្ជបញ្ជា និង វិក្កយបត្រត្រឹមត្រូវ ។
ការផ្ដល់តាវកាលិកសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារបណ្ដោះអាសន្ន៖
រយៈពេលនៃការសម្រាកព្យាបាលមុខរបួស ឬ ជំងឺវិជ្ជាជីវៈនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាល, ការសម្រាកព្យាបាលក្រោយពេលមុខរបួសជាសះស្បើយតាមវេជ្ជបញ្ជា, ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារបណ្ដោះអាសន្ន ។ កម្មករនិយោជិតដែលរងគ្រោះដោយហានិភ័យការងារ មានសិទ្ធិទទួលបានតាវកាលិក ពីបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ដូចតទៅ ៖
∎ ប្រាក់បំណាច់ប្រចាំថ្ងៃ ដែលត្រូវផ្ដល់ជូនគិតចាប់ពីថ្ងៃទីពីរ បន្ទាប់ពីកាលបិរច្ឆេទ នៃការកើតឧបទ្ទវហេតុបណ្ដាលឱ្យទទួលរងនូវហានិភ័យការងារ
∎ ប្រាក់ឧបត្ថម្ភសម្រាប់អ្នកថែទាំជនរងគ្រោះ ក្នុងរយៈពេលសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាល ។
ប្រាក់ឈ្នួលថ្ងៃផ្អាកការងារដំបូងរបស់ជនរងគ្រោះថ្នាក់ការងារ ត្រូវនៅក្នុងបន្ទុករបស់និយោជក ។
ប្រាក់បំណាច់ប្រចាំថ្ងៃ សម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារបណ្ដោះអាសន្នត្រូវស្មើនឹង ៧០ (ចិតសិប) ភាគរយ នៃប្រាក់ឈ្នួលមធ្យមប្រចាំថ្ងៃ ។ ប្រាក់ឧបត្ថម្ភសម្រាប់អ្នកថែទាំនៅមន្ទីរពេទ្យ ឬ មន្ទីរពហុព្យាបាល ត្រូវស្នើនឹង ៥០ (ហាសិប) ភាគរយ នៃប្រាក់បំណាច់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ជនរងគ្រោះ ។
ប្រាក់បំណាច់ប្រចាំថ្ងៃសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារបណ្ដោះអាសន្ន ត្រូវផ្ដល់ជូនជនរងគ្រោះរហូតដល់មុខរបួសជាសះស្បើយ ។
តាវកាលិកសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជាអចិន្រ្តៃយ៍៖
កម្មករនិយោជិត ដែលទទួលរងហានិភ័យការងារ បណ្ដាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជា អចិន្រ្តៃយ៍តិចជាង ២០ (ម្ភៃ) ភាគរយ មានសិទ្ធិទទួលបានប្រាក់វិភាជន៍សម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារ ។ ប្រាក់វិភាជន៍នេះ ត្រូវផ្តល់ជូនជនរងគ្រោះតែម្តងគត់ ដោយគិតតាមរូបមន្ត ដូចខាងក្រោម ៖
វបក= បឈម x កបក x ២០% មតប
∎ វបកៈ បាត់បង់សមត្ថភាពការងារ
∎ បឈមៈ ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យមប្រចាំថ្ងៃរបស់ជនរងគ្រោះ
∎ កបកៈ កម្រិតបាត់បង់សមត្ថភាពការងាររបស់ជនរងគ្រោះ
∎ មតបៈ មេគុណតម្លៃបច្ចុប្បន្ន
កម្មករនិយោជិតដែលទទួលរងហានិភ័យការងារ បណ្ដាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារចាប់ពី ២០ (ម្ភៃ) ភាគរយឡើង មានសិទ្ធិទទួលបានធនលាភសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារអចិន្រ្តៃយ៍។ប្រាក់ធនលាភសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជាអចិន្រ្តៃយ៍ ត្រូវបានគិតតាមរូបមន្ត ដូចខាងក្រោម៖
ធល = បឈម x [កបក-១/៥កបក]
∎ ធលៈ ធនលាភសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារ
ប្រាក់ធនលាភសម្រាប់ការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជាអចិន្រ្តៃយ៍ ត្រូវចាត់ទុកជាបណ្ដោះអាសន្នជានិច្ច ។ បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ត្រូវរៀបចំឱ្យមានការពិនិត្យសុខភាព និង សមត្ថភាពការងារ អ្នករងគ្រោះឡើងវិញក្នុងរយៈពេល ១ (មួយ) ឆ្នាំយ៉ាងយូរ ។ ជនរងគ្រោះ ដែលទទួលបានធនលាភត្រូវមានកាតព្វកិច្ចមក ពិនិត្យសុខភាព តាមការកំណត់របស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។
ប្រាក់វិភាជន៍ជាសោហ៊ុយបូជាសព៖ក្នុងករណីដែលទទួលរងហានិភ័យការងាររហូតបណ្ដាលឱ្យបាត់បង់ជីវិត អ្នកទទួលរ៉ាប់រងក្នុងការចាត់ចែងបូជាសព ត្រូវបានផ្ដល់ប្រាក់វិភាជន៍ជាសោហ៊ុយបូជាសព ដែលមានចំនួន ៤,០០០,០០០ (បួនលាន) រៀល ។ ប្រាក់វិភាជន៍នេះ ត្រូវតែផ្ដល់ជូនទៅជនដែលទទួលបន្ទុកផ្ទាល់ក្នុងការចាត់ចែងបូជាសពជនរងគ្រោះ ។
តាវកាលិកឧត្តរជីវី៖
ឧត្តរជីវីនៃជនរងគ្រោះដោយហានិភ័យការងារដូចមានចែងនៅក្នុងមាត្រា ៣៤ នៃអនុក្រឹត្យលេខ ១៦ អនក្រ/បក ចុះថ្ងៃទី ០២ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០៧ ស្ដីពីការបង្កើតបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម មានសិទ្ធិទទួលបានតាវកាលិកឧត្តរជីវី ។
តាវកាលិកឧត្តរជីវី គឺជាប្រាក់ធនលាភដែលត្រូវផ្ដល់ឱ្យសិទ្ធិវន្តនៃជនរងគ្រោះ ដូចខាងក្រោម៖
ក / ក្នុងករណីសិទ្ធិវន្ត មានរួមទាំងប្រពន្ធ ឬ ប្តី កូន និង ឪពុកម្តាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរានៅក្នុងបន្ទុក
∎ ប្រពន្ធ ឬ ប្ដី = ៣/៥ X ៦៣% បឈម
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់កូនក្នុងបន្ទុក = ២/៥ X ៦៣% បឈម
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរាក្នុងបន្ទុក = ៧% បឈម
ខ / ក្នុងករណីសិទ្ធិវន្ត មានតែប្រពន្ធ ឬ ប្តី និង ឬ កូន
∎ ប្រពន្ធ ឬ ប្ដី= ៣/៥ X ៧០% បឈម
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់កូនក្នុងបន្ទុក = ២/៥ X ៧០% បឈម
គ / ក្នុងករណីសិទ្ធិវន្តមានតែឪពុកម្ដាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរា
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរាក្នុងបន្ទុក = ២៨% បឈម
ឃ / ក្នុងករណីសិទ្ធិវន្ត មានតែកូន និង ឪពុកម្តាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរា
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់កូនក្នុងបន្ទុក = ២៨% បឈម
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរាក្នុងបន្ទុក = ២៨% បឈម
ង / ក្នុងករណីសិទ្ធិវន្តមានតែ ប្រពន្ធ ឬ ប្តី និង ឪពុកម្តាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរា
∎ ប្រពន្ធ ឬ ប្ដី = ២៨% បឈម
∎ ធនលាភសរុបសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ ឬ មនុស្សចាស់ជរាក្នុងបន្ទុក = ២៨%បឈម
សិទ្ធិវន្ត ជាប្រពន្ធ ឬ ប្ដី នៃជនរងគ្រោះ ត្រូវមានលិខិតបញ្ជាក់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ សិទ្ធិទទួលធនលាភចំពោះសិទ្ធិវន្តដែលជាប្រពន្ធ ឬប្ដី ត្រូវបានរំលាយនៅពេលដែលសាមីជនរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាថ្មី ។ ក្នុងករណីនៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាថ្មី សាមីជនត្រូវជូនដំណឹងមកបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមយ៉ាងយូរបំផុត ៣០ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីកាលបរិច្ឆេទនៃការចុះលិខិតបញ្ជាក់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ការខកខានមិនបានជូនដំណឹងអំពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន សាមីជននឹងត្រូវទទួលទោសដូចមានចែងក្នុងមាត្រា ៣៨ នៃច្បាប់ស្ដីពីរបបសន្តិសុខសង្គមសម្រាប់ជនទាំងឡាយដែលស្ថិតនៅក្រោមបទប្បញ្ញត្តិនៃច្បាប់ស្ដីពីការងារ ។
សិទ្ធិវន្តជាកូន ត្រូវមានស្ថានភាពស្របតាមចំណុច ខ ខាងលើ និង ស្របតាមមាត្រា ៣៤ នៃអនុក្រឹត្យលេខ ១៦ អនក្រ/បក ចុះថ្ងៃទី ០២ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០៧ ។
សិទ្ធិទទួលធនលាភនៃសិទិ្ធវន្ត ត្រូវបានរំលាយនៅពេលដែលសាមីជនទទួលមរណភាព ។
សេវាបុននីតិសម្បទា៖
កម្មករនិយោជិតដែលរងហានិភ័យការងារបណ្ដាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជាអចិន្រ្តៃយ៍មានសិទ្ធិទទួលបានឧបករណ៍ ឬ អវៈយវៈសិប្បនិម្មិតតាមការកំណត់របស់គ្រូពេទ្យផ្លូវការ ឬ គ្រូពេទ្យដែលទទួលស្គាល់ដោយបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ។
កម្មករនិយោជិត ដែលរងហានិភ័យការងារបណ្ដាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារជាអចិន្រ្តៃយ៍មានសិទ្ធិទទួលបានសេវាសម្របសម្រួលមុខងារ និង ការបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈឡើងវិញ ស្របតាមលក្ខខណ្ឌដែលនឹងកំណត់ក្នុងប្រកាសដោយឡែករបស់ក្រសួងការងារ និង បណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ ។
តារាងកម្រិតនៃការបាត់បង់សមត្ថភាពការងារ៖
ផ្នែកទី១
បញ្ជីគ្រោះថ្នាក់ដែលបណ្តាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារអចិន្ត្រៃយ៍ទាំងស្រុង
ល.រ | ការបរិយាយអំពីគ្រោះថ្នាក់ | % នៃការ បាត់បង់ សមត្ថភាព ការងារ |
១ | បាត់បង់ប្រអប់ដៃទាំងពីរ ឬកាត់នៅផ្នែកខាងលើ | ១០០ |
២ | បាត់ប្រអប់ដៃមួយ និងប្រអប់ជើងមួយ | ១០០ |
៣ | កាត់ជើងឬភ្លៅ ឬកាត់ជើង ឬភ្លៅម្ខាង និងបាត់ប្រអប់ជើងម្ខាងទៀត | ១០០ |
៤ | បាត់បង់ចក្ខុប្រសាទនៅកម្រិតណាមួយដែលមិនអាចឱ្យអ្នកទាមទារបំពេញការងារដែលប្រើប្រាស់ក្រសែភ្នែកជាសំខាន់ | ១០០ |
៥ | ការខូចទ្រង់ទ្រាយមុខធ្ងន់ធ្ងរ | ១០០ |
៦ | ថ្លង់ទាំងស្រុង | ១០០ |
ផ្នែកទី២
បញ្ជីគ្រោះថ្នាក់ដែលបណ្តាលឱ្យបាត់បង់សមត្ថភាពការងារអចិន្ត្រៃយ៍
ល.រ | ការបរិយាយអំពីគ្រោះថ្នាក់ | ភាគរយនៃ ការបាត់បង់ សមត្ថភាព ការងារ |
ការកាត់អវយវៈផ្នែកខាងលើ (ដៃមួយណាក៏បាន) | ||
១ | កាត់សន្លាក់ស្មា | ៩០ |
២ | កាត់ក្រោមស្មាដែលគល់នៅតិចជាង៨ ” ពីចុងនៃ acromion | ៨០ |
៣ | កាត់៨ ” ពីចុងនៃ acromion ទៅតិចជាង៤ Vi ” ក្រោមចុងនៃolecranon | ៧០ |
៤ | បាត់ប្រអប់ដៃ ឬមេដៃ និងម្រាម៤ នៃប្រអប់ដៃមួយ ឬកាត់ពី៤ ១/២ ”ក្រោមចុងនៃolecranon | ៦០ |
៥ | បាត់មេដៃ | ៣០ |
៦ | បាត់មេដៃ និងឆ្អឹង metacarpal | ៤០ |
៧ | បាត់ម្រាមបួននៃប្រអប់ដៃមួយ | ៥០ |
៨ | បាត់ម្រាមបីនៃប្រអប់ដៃមួយ | ៣០ |
៩ | បាត់ម្រាមពីរនៃប្រអប់ដៃមួយ | ២០ |
១០ | បាត់ថ្នាំងចុងក្រោយនៃមេដៃ | ២០ |
ការកាត់អវយវៈផ្នែកក្រោម | ||
១១ | កាត់ប្រអប់ជើងទាំងពីរបណ្តាលឱ្យដើរខើច | ៩០ |
១២ | កាត់តាម feet proximal ទាំងពីរទៅ metatarso-phalangeal joint | ៨០ |
១៣ | បាត់ម្រាមជើងទាំងអស់នៃប្រអប់ជើងទាំងពីរតាមmetatarso-phalangeal joint | ៤០ |
១៤ | បាត់ម្រាមជើងទាំងអស់នៃ feet proximal ទាំងពីរទៅ proximal inter- phalangeal joint | ៣០ |
១៥ | បាត់ម្រាមជើងទាំងអស់នៃ feet distal ទាំងពីរទៅ proximal inter- phalangeal joint | ២០ |
១៦ | កាត់ត្រគាក | ៩០ |
១៧ | កាត់ក្រោមត្រគាកដែលសល់គល់ប្រវែងមិនលើស5” ដែលវាស់ពីចុងនៃ great trenchanter | ៨០ |
១៨ | កាត់ក្រោមត្រគាកដែលសល់គល់ប្រវែងមិនលើស5” ដែលវាស់ពីចុងនៃ great trenchanter ប៉ុន្តែមិនហួសពីពាក់កណ្តាលភ្លៅ | ៧០ |
១៩ | កាត់ក្រោមពាក់កណ្តាលភ្លៅទៅ3” /z” ក្រោមជង្គង់ | ៦០ |
២០ | កាត់ក្រោមជង្គង់ដែលនៅសល់គល់លើស 3”/2” ប៉ុន្តែមិនលើស5” | ៥០ |
២១ | កាត់ក្រោមជង្គង់ដោយសល់គល់លើសពី 5” | ៤០ |
២២ | កាត់ប្រអប់ជើងមួយបណ្តាលឱ្យដើរទប់ខាងចុង | ៣០ |
២៣ | កាត់ពី foot proximal មួយទៅ meta torso phalangeal joint | ៣០ |
២៤ | បាត់ម្រាមជើងទាំងអស់នៃប្រអប់ជើងមួយតាម meta torso phalangeal joint | ២០ |
២៥ | បាត់ភ្នែកម្ខាងដោយគ្មានភាពស្មុគស្មាញ ហើយម្ខាងទៀតនៅធម្មតា | ៤០ |
២៦ | បាត់ចក្ខុវិញ្ញាណនៃភ្នែកម្ខាងដោយគ្មានភាពស្មុគស្មាញ ឬដោយគ្មានការខូចទ្រង់ទ្រាយនៃគ្រាប់ភ្នែក ហើយម្ខាងទៀតនៅធម្មតា | ៣០ |
២៧ | ត្រចៀកម្ខាងថ្លង់ទាំងស្រុង | ២០ |
ក– ម្រាមដៃឆ្វេង ឬស្តាំ | ||
ចង្អុលដៃ | ||
២៨ | ទាំងមូល | ១៤ |
២៩ | ពីរថ្នាំងដៃ | ១១ |
៣០ | មួយថ្នាំងដៃ | ៩ |
៣១ | កាត់ចុងដោយម៉ាស៊ីនដោយមិនបាត់ឆ្អឹង | ៥ |
ម្រាមកណ្តាល | ||
៣២ | ទាំងមូល | ១២ |
៣៣ | ពីរថ្នាំងដៃ | ៩ |
៣៤ | មួយថ្នាំងដៃ | ៧ |
៣៥ | កាត់ចុងដោយម៉ាស៊ីនដោយមិនបាត់ឆ្អឹង | ៤ |
នាងដៃ និងកូនដៃ | ||
៣៦ | ទាំងមូល | ៧ |
៣៧ | ពីរថ្នាំងដៃ | ៦ |
៣៨ | មួយថ្នាំងដៃ | ៥ |
៣៩ | កាត់ចុងដោយម៉ាស៊ីនដោយមិនបាត់ឆ្អឹង | ២ |
ខ–ម្រាមជើងឆ្វេង ឬស្តាំ | ||
មេជើង | ||
៤០ | Through metatarso-phalangeal joint | ១៤ |
៤១ | Part, with some loss of bone | ៣ |
ម្រាមជើងដទៃទៀត | ||
៤២ | Through metatarso-phalangeal joint | ៣ |
៤៣ | Part, with some loss of bone | ១ |
ម្រាមពីរនៃប្រអប់ជើងមួយ មិនគិតមេជើង | ||
៤៤ | Through metatarso-phalangeal joint | ៥ |
៤៥ | Part, with some loss of bone | ២ |
ម្រាមបីនៃប្រអប់ជើងមួយ មិនគិតមេជើង | ||
៤៦ | Through metatarso-phalangeal joint | ៦ |
៤៧ | Part, with some loss of bone | ៣ |
ម្រាមបួននៃប្រអប់ជើងមួយ មិនគិតមេជើង | ||
៤៨ | Through metatarso-phalangeal joint | ៩ |
៤៩ | Part, with some loss of bone | ៣ |
(សម្គាល់ៈ ការបាត់បង់ទាំងស្រុង
និងអចិន្ត្រៃយ៍នៃការប្រើប្រាស់អវយវៈណាមួយដែលយោងតាមតារាងនេះ
ត្រូវចាត់ទុកថាមានតំលៃស្មើគ្នា “សមមូល” នៃការបាត់បង់អវយវៈនោះ) ។